BACHEMA – YE ASEMAN
Κοινωνική 1997 | Έγχρ. | Διάρκεια: 87′
Ιρανική ταινία, σκηνοθεσία Ματζίντ Ματζιντί με τους: Μιρ Φαρόχ Χαζεμιάν, Μπαχάρι Σεντίκι, Αμίρ Νάζι
Ο εννιάχρονος Αλί, επιστρέφοντας από τον τσαγκάρη, χάνει τα παπούτσια της μικρής αδελφής του Ζόρα, στο δρόμο. Η οικογένειά του είναι φτωχή και δεν υπάρχουν χρήματα για άλλο ζευγάρι. Η δυσκολία που παρουσιάζεται είναι το πώς θα πηγαίνει τώρα η Ζόρα στο σχολείο και μάλιστα χωρίς να το μάθουν οι γονείς τους. Τα παιδιά αποφασίζουν να μοιραστούν τα φθαρμένα αθλητικά παπούτσια του Αλί, καθώς το πρόγραμμά τους είναι αντίστροφο. Το πρωί τα φορά η Ζόρα και το μεσημέρι, όσο πιο γρήγορα μπορεί, συναντά τον αδελφό της σε ένα συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής. Τα παπούτσια αλλάζουν κάτοχο και ο Αλί ξεκινά τρέχοντας να προλάβει
την τάξη του. Και έτσι όμως το πρόβλημα δεν λύνεται. Για την μικρότερη κατά δύο χρόνια Ζόρα, τα παπούτσια είναι μεγάλα και πλέουν στα πόδια της. Ο αδελφός της από την άλλη πλευρά συνήθως φτάνει καθυστερημένος στο μάθημα και αντιμετωπίζει τις επιπλήξεις του διευθυντή. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που ο Αλί μαθαίνει πως πρόκειται να γίνει αγώνας δρόμου στον οποίο μπορούν να συμμετάσχουν και μαθητές. Το τρίτο έπαθλο είναι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Ο Αλί αποφασίζει να λάβει μέρος, για να το κερδίσει αλλά θα προσπαθήσει να μη βγει πρώτος ή δεύτερος, αλλά τρίτος.
Τα παιδιά του Παραδείσου, τρίτη ταινία του σημαντικού Ιρανού σκηνοθέτη Ματζίντ Ματζιντί, είναι μια τρυφερή ταινία για την αγνότητα και την καλοσύνη που κρύβει η παιδική ψυχή και εντάσσεται στην σπουδαία παράδοση του Ιρανικού κινηματογράφου για τις ταινίες με παιδιά (Κιαροστάμι, Παναχί, κλπ) Είναι μια ταινία με πρωταγωνιστές δυο μικρά αδέρφια που αγαπούν το ενα το άλλο και ακόμα περισσότερο τους γονείς τους. Ωστόσο στην ταινία του Ματζιντί, η οποία έχει ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντερίστικο στοιχείο, οι ενήλικες απουσιάζουν χαρακτηριστικά και όταν υπάρχουν, παρουσιάζονται αδύναμοι, άβουλοι να συμπράξουν με τα παιδιά ή να καθοδηγούνται από αυτά. Μοναδική στιγμή στην οποία το αγόρι και ο πατέρας συνυπάρχουν, είναι η εκπληκτική σκηνή στην οποία πηγαίνουν στη συνοικία των πλουσίων, σε μια σεκάνς που παραπέμπει ευθέως στην κορυφαία ταινία του ιταλικού νεορρεαλισμού Ο Κλέφτης των ποδηλάτων του Βιττόριο Ντε Σίκα. Ο Ματζιντί επιλέγει λιτή σκηνοθεσία που παραπέμπει στα ελάχιστα μέσα κινηματογράφησης αλλά ακόμα και έτσι καταφέρνει να αποδώσει στο έπακρο τον συναισθηματικό κόσμο και το ψυχικό μεγαλείο των πρωταγωνιστών του. Σε μια φτωχική κοινωνία που όμως ξεχειλίζει ανθρωπιά και αισιοδοξία, η απώλεια των παπουτσιών δεν ανακοινώνεται στους γονείς όχι από φόβο αλλά από αξιοπρέπεια: «Μην το πεις στο μπαμπά. Δεν έχει λεφτά. Θα δανειστεί να σου πάρει καινούρια», λέει κάποια στιγμή ο Αλί στην αδελφή του. Η φύση στην ταινία μοιάζει σχεδόν εξορισμένη. Εξαίρεση αποτελεί μια δεξαμενή με νερό στην αυλή του φτωχικού σπιτιού, μέσα στην οποία κολυμπούν χρυσόψαρα. Εκεί θα βάλει και ο μικρός Αλί τα πόδια του για να τα ξεκουράσει και να καθαρίσει από τις πληγές , μετά τον αγώνα δρόμου. Η ταινία Τα παιδιά του Παραδείσου είναι μια σπουδή πάνω στην εγκράτεια και την επιθυμία, μια βαθιά ανθρωπιστική ταινία με εκπληκτικές ερμηνείες από τους δυο μικρούς πρωταγωνιστές.
Η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1997.
Views: 302
