Το δώρο της αγάπης όποιος πάρει,
πετάει ψηλά τ’ αστέρια χαιρετά,
πετάει ψηλά στη γη δεν τριγυρνά,
πετάει ψηλά η καρδιά του έχει φτερά.

Για φίλο του έχει κάνει το φεγγάρι,
ο χρόνος βιαστικός τον προσπερνά,
ο χρόνος σαν ποτάμι που κυλά,
ο χρόνος σε γιατρεύει, σε πονά.

Μες στην ψυχή σας μέσα ένα αστέρι,
πάντα τραγουδάει και γελά,
πάντα τραγουδάει ότι περνά,
πάντα τραγουδάει στα παιδιά.

Κι αν κάτι θέλει τούτη η ιστορία,
να πει σε όλους ψάξε μην αργείς,
να πει σε όλους κάπου θα την βρεις,
να πει σε όλους για την αγάπη ζεις.

Και τώρα που θα πάρουν όλα τέλος,
θ’ ανοίξεις τα φτερά σου τα μικρά,
θ’ ανοίξεις τα φτερά σου για μακριά,
θ’ ανοίξεις τα φτερά σου με χαρά.

Μα πάντα να θυμάσαι τ’ όνειρο αυτό,
σα να ‘θελα από χρόνια να στο πω,
σα να ‘θελα από χρόνια να σε δω,
σα να’ θελα για σένα εδώ να βγω,
και τώρα πρέπει αντίο να σου πω.