Tα μουσικά όργανα είναι κάτι παραπάνω από απλά αντικείμενα παραγωγής ήχου. Είναι η υλική διάσταση της μουσικής, το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι επιλέγουν να παράγουν τον ήχο τους. Από τους προϊστορικούς χρόνους έχουν συνδεθεί με μύθους και θρύλους, ενώ σε όλες τις θρησκείες του κόσμου η επινόησή τους αποδίδεται σε κάποια θεότητα.
Στο σύγχρονο κόσμο, μολονότι η μυθική διάσταση έχει υποχωρήσει, εντούτοις η αγάπη γι’ αυτά παραμένει άσβεστη.
Η μουσική στους μη-ευρωπαϊκούς πολιτισμούς αποτελεί στην πραγματικότητα ένα είδος μαγείας, που κατανίκα το φόβο, τονώνει το αίσθημα συλλογικότητας και οδηγεί σε συμφιλίωση με το περιβάλλον. Στους πολιτισμούς αυτούς λοιπόν, σκοπός της μουσικής δεν είναι – όπως λέει ο Wilfrid Mellers – “να εκφράσει αλλά να αποκαλύψει”, γιατί ο συνθέτης-εκτελεστής και ο ακροατής του, συμμετέχουν εξ ίσου και οι δύο σε μια τελετουργία. Η μουσική δεν εκτελείται σαν ένα “εγώ” του συνθέτη ή του εκτελεστή, που απευθύνεται στο “εσύ” του ακροατηρίου, αλλά σαν ένα “εμείς”. Το πιο κοντινό ισοδύναμο στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό θα μπορούσε να είναι η χορωδία και το εκκλησίασμα στην τελετή της καθολικής λειτουργίας.
Στους περισσότερους ανατολικούς λαούς η αντίληψη για το χρόνο δεν είναι γραμμική, αλλά κυκλική.
Αυτή η εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή 4.0 Διεθνές .
Views: 235