Το Ακτινοδεμένο Δισκοπότηρο

Ποίηση: Ἰωάννης Πολέμης (Ἀθήνα,1862 – 1924).
Μουσικὴ: Γιάννης Νούσιας (Πρέβεζα, 1904 – Ἀθήνα,1971)

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μες στην εκκλησιά την τρισυπόστατη,
ήταν το χρυσό και τ’ αργυρό,
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μια φορά κι έναν καιρό.

Κι όταν λειτουργούσε ο παπάς,
τη στιγμή που μόνος επροσκόμιζε,
κάποιος του το πήρε – «Πού το πας
– τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο»;
Στράφηκε και ρώτησε ο παπάς,
μια φορά κι έναν καιρό.

Πού το πας μ’ ολάνοιχτα φτερά;
Μόνο ο βασιλιάς μας εκοινώνησε,
κοίταξε τι πλήθος καρτερά,
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο;
Πού το πας μ’ ολάνοιχτα φτερά,
μια φορά κι έναν καιρό.

Έτσι με τη θεία Κοινωνιά
θα το κρύψω μέσα στον Παράδεισο
και στην πιο κρινόσπαρτη γωνιά,
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο.
Έτσι με τη θεία Κοινωνία,
μια φορά κι έναν καιρό.

Ώσπου να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή
που θε ν’ ακουστούν ευχές ανήκουστες
να το ξαναφέρω με τιμή
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο.
Ώσπου να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή,
να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή.