Προσκύνημα

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου
πίσω απ’ τα πετρωμένα στάχυα
του καλοκαιριού.

Πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ’ τα ματωμένα νύχια
του περιστεριού.

Πάμε να δεις
την αυλή που μεγάλωσαν
δυο παιδιά ερωτευμένα,
δυο παιδιά του καημού. (x2)

Ορέστη απ’ το Βόλο,
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου.

Μαρία απ’ τη Σπάρτη,
Ορέστη απ’ το Βόλο
την κόρη μου θέλω.

Το τραγούδι είναι από το Μεγάλο μας Τσίρκο.

Το μεγάλο μας τσίρκο ήταν θεατρική παράσταση του θιάσου Καρέζη – Καζάκου, βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Η μουσική ήταν του Σταύρου Ξαρχάκου.

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 22 Ιουνίου 1973 στο θέατρο «Αθήναιον» της οδού Πατησίων, που βρισκόταν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ο κόσμος αμέσως το αγκάλιασε και το αγάπησε. Το έργο έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της Χούντας. Η αλληγορία του κατόρθωσε έξυπνα να διαφύγει της λογοκρισίας, δίνοντας αποφασιστικά χτυπήματα κατά της δικτατορίας. Ανάμεσα στον κόσμο υπήρχαν και «εκπρόσωποι» του στρατιωτικού καθεστώτος, που κατέγραφαν και ενημέρωναν τους προϊσταμένους τους για τις αντιδράσεις των θεατών.

«Ήταν κάτι αληθινά μεγάλο. Είμαι πολύ τυχερός που το έζησα. Τέτοια ώρα τη ζει κανείς μια φορά μόνο στη ζωή του… Λαός και Θεατρίνοι γίνηκαν ένα και με αφορμή μόνο το θεατρικό λόγο παίζανε κι οι δύο το ρόλο τους με ένα πάθος απερίγραπτο. Ήταν ένα ξεχείλισμα πίκρας – το πρώτο – πίκρας, αγανάκτησης, πείσματος, καημού, θρήνου, απόφασης, ελπίδας. Ποτέ άλλοτε δεν είδα ηθοποιούς “να μην παίζουν θέατρο” έτσι, και ποτέ δεν είδα θεατές “να είναι έτσι μέσα στο έργο”… Ολόκληρη η παράσταση ξετυλίχτηκε σαν ένας αγωνιστικός διάλογος, το κείμενο απ’ τη μια και το λαϊκό χειροκρότημα απ’ την άλλη – που δεν ήταν χειροκρότημα ούτε για το έργο ούτε για τους θεατρίνους… κι όταν η παράσταση τελείωνε βρόντησε το σύνθημα, πηγαίο, λυτρωτικό, αβάσταγο “Θα νι-κή-σου-με”.»

Κώστας Καλατζής (ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ)

Views: 111