“Ο Μίκης Θεοδωράκης Θα είναι πάντα εδώ, ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη μνήμη όλων μας”.
Με αυτά τα λόγια, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, τελείωσε τον επικήδειό της για τον Μίκη. Λόγια που, πιστεύω ότι σηματοδοτούν την μετά-Θεοδωράκη εποχή με τον πιο εύστοχο τρόπο.
Είπε επίσης ότι, “έγινε έτσι ένας παιδαγωγός του έθνους, που με την πολιτισμική και κοινωνική του παρέμβαση άλλαξε την Ελλάδα και τον καθένα μας με τρόπο πιο έμμεσο αλλά και πιο βαθύ απ’ όσο μπορούμε να διαγνώσουμε σήμερα”.
Μένει σε μας σήμερα, να “διαβάσουμε” το μήνυμα που εμπεριέχεται στη ζωή και το έργο του μεγάλου δημιουργού με “ώριμη μνήμη”, υπερβαίνοντας, ει δυνατόν, τον παρόντα χρόνο. Και η “ώριμη μνήμη” δεν έχει σχέση τόσο με τις λεπτομέρειες και τον θόρυβο που, σχεδόν πάντα, αυτές δημιουργούν, όσο με τα “Μεγάλα Μεγέθη”, όπως έγραψε κι ο ίδιος ο Μίκης στην επιστολή του προς τον γ.γ. του ΚΚΕ.
Γιατί η ζωή και το έργο του Μίκη βρίσκονται (και θα βρίσκονται) εντός μας για πάντα. Προκαλούν τις μικρότητες και τον εγωισμό μας, μας ξεβολεύουν. Την ίδια στιγμή όμως μας καλούν να δούμε “όλη την εικόνα” και όχι μόνο ό,τι εξυπηρετεί τον μικρόκοσμο και τα μικροσυμφέροντά μας.
Ο Μίκης αναδύθηκε από τη μία πλευρά της ιστορίας μας αλλά, όπως αποδείχθηκε από τα πράγματα, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν εμπεριέχεται και στη άλλη. Και αυτό μας μπερδεύει και μας δημιουργεί σύγχυση. Θα μας ήταν πιο εύκολο αν ήταν μόνο “δικός μας” …
Πώς είναι δυνατόν και οι κυνηγοί και οι κυνηγημένοι να εκφράζονται με τους ίδιους ήχους; Να τους αγκαλιάζει η ίδια ποίηση; (Τα δημοσιεύματα με αφορμή το θάνατό του το μαρτυρούν περίτρανα). Η απάντηση σε αυτό είναι – πάντα ήταν – “η Ανθρώπινη φύση μας”.
Αν καταφέρουμε και σταματήσουμε λίγο τον παρόντα χρόνο μας και κοιτάξουμε με ειλικρίνεια βαθιά μέσα μας, θα διαπιστώσουμε πως και η δικιά μας ζωή είναι γεμάτη από μικρές ή μεγάλες αντιφάσεις, από μικρά ή μεγάλα λάθη.
Ποιοι είμαστε εμείς λοιπόν, που θα κουνήσουμε το δάχτυλο σε προσωπικότητες σαν του Μίκη; Πόσο ανόητοι αλήθεια μπορούμε να είμαστε;
Ο Μίκης ως ενεργός πολίτης και ως καλλιτέχνης προσπάθησε πάντα για την ενότητα των ανθρώπων. Για μια κοινωνία όπου “ο ήλιος θα είναι βέβαιος για τον κόσμο”. Και παρόλο που, και ο ίδιος παραδέχεται: «Η εθνική ενότητα υπήρξε ανέκαθεν η μεγάλη ουτοπία της ζωής μου», δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται γι’ αυτήν.
Την μεγαλοσύνη του και το έργο του τα σφυρηλάτησε μέσα από την τέχνη της Μουσικής, τον αγώνα του για δικαιοσύνη και την ποίηση δείχνοντάς μας ποιος είναι ο “Ελληνικός τρόπος” να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας στο μέλλον.
Είμαστε άραγε ώριμοι και ικανοί να τον ακολουθήσουμε; Την ίδια στιγμή μάλιστα που, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας τον αναγόρευσε σε παιδαγωγό του έθνους μας;
Ιδού η απορία που άφησε η βιολογική του απουσία από δω και πέρα …
12/09/2021
Κύριος Μουσικός
Views: 132
