Πάντα, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, την τιμητική της έχει η Ιστορία. Χύνεται άφθονο μελάνι για το πώς παρουσιάζεται η επέτειος στα σχολεία, αν οι Έλληνες γνωρίζουν το τί πραγματικά έγινε εκείνη την εποχή, για το αν πρέπει να εορτάζουμε την έναρξη ή τη λήξη του πολέμου, ποιοι πραγματικά έκαναν αντίσταση και ποιοι ήταν οι προδότες, ποιο το πραγματικό νόημα της επετείου, κλπ. Ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς. Και σωστά είναι μακρύς, γιατί η ιστορική μνήμη και η αλήθεια δεν είναι μια ευθεία γραμμή αλλά έχει πολλές, πάρα πολλές διακλαδώσεις. Και για να την προσεγγίσει κανείς, έστω και λίγο, πρέπει να τις περιδιαβεί όλες.
Θεωρώ ότι, εμείς σήμερα, έχουμε την πολυτέλεια, αλλά και τη δυνατότητα πλέον, να περιδιαβούμε αυτες τις διακλαδώσεις (έστω τις περισσότερες) και να συλλογιστούμε πιο ψύχραιμα και πιο νηφάλια τα γεγονότα της εποχής, ώστε να νοηματοδοτήσουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου με ένα μήνυμα τόσο παλιό μα, ταυτόχρονα και τόσο σύγχρονο:
Το μήνυμα της ειρήνης και της εθνικής συνεννόησης και ομοψυχίας!
Και νομίζω ότι, ανεξαρτήτως από ποια πλευρά βλέπουμε τα πράγματα, οι περισσότεροι, έστω και σιωπηρά, το κάνουμε. Το νιώθουμε.
Εορτάζουμε αυτή την ημέρα για να τιμήσουμε τους προγόνους μας και τις θυσίες που κλήθηκαν να κάνουν στον καιρό τους, για να προασπίσουν τις ανθρώπινες αξίες ενάντια στον φασισμό, ταυτόχρονα όμως, ο εορτασμός αυτός εμπεριέχει και την ελπίδα και την προσδοκία μας για ομοψυχία και παντοτινή ειρήνη. Αυτή την ομοψυχία που τόσο μοναδικά και αυθόρμητα εκφράστηκε στο λαό μας με την έναρξη του πολέμου το 1940.
Γι’ αυτό, ίσως, εορτάζουμε την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου. Διότι, η λήξη για μας, ήταν ταυτόχρονα και η αρχή μιας εθνικής τραγωδίας, που οι επιπτώσεις της είναι ορατές ακόμα και σήμερα. Η λήξη του πολέμου μας δημιουργεί θλίψη ενώ, η έναρξη μας δημιουργεί εθνική ανάταση. Όχι επειδή είμαστε φιλοπόλεμοι, αλλά επειδή, έστω και για λίγο, υπήρξαμε ενωμένοι … Και αυτή η ενότητα γράφτηκε στη συλλογική μας μνήμη.
Αυτή η συλλογική θύμηση εθνικής ενότητας πρέπει, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, να γίνεται υπόσχεσή για το μέλλον. Μια υπόσχεση για συνεννόηση και παντοτινή ειρήνη. Όχι μόνο για μας αλλά, κυρίως, για τις επόμενες γενιές.
Γιατί στον πόλεμο, όπως λένε και οι ποιητές, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι παρά μόνο ηττημένοι.
Ίσως γι’ αυτό, αυτή τη μέρα κάθε χρόνο, έρχονται έντονα στο μυαλό μου δύο εικόνες.
Στην πρώτη φαίνονται τα πτώματα δύο στρατιωτών, που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι στην προσπάθειά τους να ζεστάνει ο ένας τον άλλο ώστε να επιβιώσουν. Το ένα πτώμα ανήκε σε Ιταλό στρατιώτη και το άλλο σε Έλληνα.
Στη δεύτερη εικόνα φαίνεται μια μάνα που κλαίει απαρηγόρητη. Τα παιδιά της μόλις την άφησαν. Το ένα πήγε “αριστερά” και το άλλο “δεξιά” και σε λίγο καιρό πρόκειται να αλληλοσκοτωθούν σε κάποια από τις μάχες του εμφυλίου πολέμου.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον πόλεμο αλλά, να το κάνουμε μόνο για ν’ υποσχεθούμε την Ειρήνη.
κύριος Μουσικός
Visits: 113
