Μικρές σκέψεις ενός εκπαιδευτικού που φοβάται όταν ακούει να λένε ότι φοβάται την αξιολόγηση.
Αυτές τις μέρες νιώθω θυμωμένος,
- θυμωμένος που, 27 χρόνια τώρα πίστευα ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν μια κυβέρνηση που θα υποστήριζε τη Δημόσια Εκπαίδευση όπως της πρέπει …
- θυμωμένος που το 2021 υπάρχει υπουργός που επικοινωνεί με τους υφιστάμενούς της μέσω της δικαστικής οδού …
- νιώθω θυμωμένος που βλέπω ανθρώπους να συγκρίνουν τη σχέση Εκπαιδευτικού – μαθητή μ’ αυτήν του επιχειρηματία – πελάτη … (να περιμένω στο μέλλον και κάποιο νόμο που θα ρυθμίζει τα “χρέη” των παιδιών προς τους γονείς τους … άτοκα;)
- θυμωμένος που το υπουργείο παιδείας, με το πρόσχημα της αγοράς εργασίας, υποβαθμίζει το σχολείο σε ένα είδος επιχείρησης που πρέπει να μετρά κέρδη και ζημίες …
- θυμωμένος που ο επόμενος Διευθυντής του σχολείου μου θα πρέπει να κάνει τον μάναντζερ, αναζητώντας υποψήφιους χορηγούς, όταν αυτό είναι υποχρέωση του κράτους (αλήθεια, με τί ως αντάλλαγμα;)
- νιώθω θυμωμένος που βλέπω την Ελληνική κοινωνία, χρόνια τώρα, να αποδέχεται το λιγότερο για τα σχολεία και τα παιδιά της ενώ επαίρεται ότι αξίζουν το περισσότερο … (με δεδομένο ότι η παιδεία υπήρξε προτεραιότητα όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων …)
- θυμωμένος που οι πιο αδύναμοι μαθητές μας, αυτοί που δεν είναι προικισμένοι με τα ένστικτα του ανταγωνισμού, θα βρεθούν απροστάτευτοι κι εμείς ανήμποροι να τους βοηθήσουμε …
- θυμωμένος που, κάθε φορά, ενώ έβλεπα τους μαθητές μου, μετά το μάθημα, να παρακαλούν να μείνω κι άλλο, εγώ, ξέροντας ότι αυτό δεν είναι το σωστό, ανήμπορος, συνέχιζα να φεύγω για να συμπληρώσω τις ωρίτσες μου κι αλλού …
- νιώθω θυμωμένος με την ευκολία που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (και μαζί τους και πολλοί άλλοι) στοχοποιούν συναδέλφους μου ώς “ύποπτους” αξιολόγησης, ενώ χρόνια τώρα εγώ τους βλέπω να πασχίζουν καθημερινά να κρατήσουν όρθιο το, διαχρονικά, υποχρηματοδοτούμενο δημόσιο σχολείο … (Μην ρωτάτε αν είναι όλοι. Φυσικά και δεν είναι όλοι. Ποτέ και σε κανέναν κλάδο δεν ήταν όλοι …)
- νιώθω θυμωμένος που η Ελληνική κοινωνία, τόσα χρόνια, αποδέχεται τα τηλε-σκουπίδια και δεν αντιδρά, (κι ας προβάλλονται από δημόσια μέσα, ακυρώνοντας, σε μεγάλο βαθμό, το παιδαγωγικό μας έργο στα σχολεία), και τα νομιμοποιεί έτσι, με το πρόσχημα της υψηλής τηλεθέασης. (αυτό, αν δεν κάνω λάθος, αξιολόγηση δεν λέγεται;)
- θυμωμένος που βλέπω τη νέα γενιά, αντί να ονειρεύεται, να μετράει ευρώ, (υπολογίζοντας και τους δεκαδικούς) ενώ την ίδια στιγμή, εμείς, που χρεοκοπήσαμε τη χώρα, της κουνάμε το δάχτυλο …
- θυμωμένος που ο χρόνος να ατενίσεις ένα ηλιοβασίλεμα, ν’ ακούσεις μουσική ή να διαβάσεις ποίηση, λογίζεται πλέον ως μη παραγωγικός, ως ζημία …
- νιώθω θυμωμένος που η πολιτική, από όραμα, έχει καταντήσει διαχείριση των ρυθμιζόμενων οφειλών της φτώχειας μας …
- νιώθω θυμωμένος που τόσα χρόνια πριν δεν θύμωσα αρκετά “για αυτά που ήξερα ότι θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα …”
Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα (στην εκπαίδευση), εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε …
κύριος Μουσικός
Views: 53
