Εποχή Μπαρόκ ή συνεχούς βάσιμου

(Προκλασική περίοδος) 1600 – 1750 (Θάνατος Μπαχ)

Ντοκιμαντερ Μπαρόκ

Μορφές, Μουσικά είδη

Φωνητική Μουσική: όπερα, ορατόριο, λειτουργία, καντάτα
Οργανική Μουσική: φούγκα, κοντσέρτο γκρόσο, τρίο σονάτα, σουίτα, προκλασική συμφωνία
Μουσικό Σύστημα: Τονικότητα (Μείζων και Ελάσσων τρόπος)

Ο όρος είναι δανεισμένος από την Ιστορία της Τέχνης (Baroque πορτογαλικά = ακανόνιστο μαργαριτάρι) και χαρακτηρίζει υποτιμητικά, μετά το 1750, το πομπώδες και βαρυφορτωμένο ύφος της παλαιότερης τέχνης. Αντίστοιχα, η μουσική του Μπαρόκ θεωρούνταν ως αρμονικά συγκεχυμένη, πλούσια σε διαφωνίες, μελωδικά δύσκολη, αφύσικη και αδέξια.
Ο καλλιτέχνης έρχεται σε αντίθεση με την φύση (Αρχιτεκτονική) και προχωρεί σε νέα θεώρηση του κόσμου (Κοπέρνικος – Γαλιλαίος – Καρτέσιος).
Η μουσική εκφράζει τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα του ανθρώπου, που όμως αντιμετωπίζεται ακόμη ως τμήμα του συνόλου και όχι ως άτομο με προσωπική ελευθερία. Για την Μπαρόκ μουσική αυτό σημαίνει τυποποιημένη και όχι υποκειμενική απεικόνιση των συναισθημάτων. (Αριθμητικοί συμβολισμοί – Λειτουργική αρμονία – Τυποποιημένη δομή – Η αφύσικη διαίρεση της οκτάβας με το συγκερασμό).

17ος αιώνας: Ιταλία – Γερμανία – Αγγλία

Μοντεβέρντι 1567 – 1643, Α. Σκαρλάττι 1660 – 1725, Λουλλύ 1632 – 1687, Κουπρέν 1668 – 1733, Ραμώ 1683 – 1764, Πέρσελλ 1659 – 1695, Συτς 1585 – 1672, Μπουξτεχούντε 1637 – 1707, Κορέλλι 1653 – 1713, Κούναου 1660 – 1722, Φρεσκομπάλτι 1583 – 1643, Καρίσιμι 1604 – 1674, Στραντέλλα 1645 – 1681

Γέννηση Όπερας – Ορατορίου – Μελωδίας με συνοδεία (Απαγγελτικό – Παραστατικό στυλ
Γέννηση Σονάτας – Κοντσέρτου. (Τελειοποίηση του βιολιού – Αμάτι, Στραντιβάρι, Γκουαρνέρι)
Χρησιμοποίηση για πρώτη φορά των οργάνων για περιγραφικούς σκοπούς (Μοντεβέρντι).
Ανοίγει το πρώτο θέατρο Όπερας στη Βενετία (Κασσιάνο).
Εμφάνιση και καθιέρωση της Καντάτας.
Η θρησκευτική μουσική υιοθετεί το στυλ της μελωδίας με συνοδεία.
Καθιέρωση της αρχής του συνεχούς βάσιμου. (Basso continuo – Τσέμπαλο)
Εμφάνιση της Σουίτας για ορχήστρα (Γερμανία).

Μπαρόκ – Παρουσίαση 1

18ος αιώνας:

Βιβάλντι 1678 – 1741, Ντ. Σκαρλάτι 1685 – 1757, Τέλεμαν 1681 – 1767, Γ. Σ. Μπαχ 1685 – 1750, Χαίντελ 1685 – 1759, Γκλούκ 1714 – 1787, Στάμιτς 1717 – 1757, Κ. Φ. Ε. Μπαχ 1714 – 1788, Πάχελμπελ 1653 – 1706, Αλμπινόνι 1671 – 1750

Επιτυγχάνεται ο συγκερασμός της κλίμακας (Η διαίρεσή της οκτάβας σε 12 ίσα ημιτόνια) – Γεννιέται η λειτουργική αρμονία).
Δημιουργείται το κοντσέρτο για βιολί (Βιβάλντι – Κορέλλι).
Δημιουργία όπερας ΜΠΟΥΦΑ.
Η μεταρρύθμιση του Γκλουκ στην Όπερα.
Δημιουργούνται οι βάσεις για την σύγχρονη ενορχήστρωση με τη σχολή της Μανχάϊμ (καινούργιοι χρωματισμοί: P – F – Cresc…).
Καθιερώνεται το κλασικό πρότυπο της σουίτας για ορχήστρα απ’ τον Μπαχ. (Α-C-S-G)
Η εξύψωση της θρησκευτικής μουσικής απ’ τον Μπαχ.
Ναπολιτάνικη Όπερα και ευνούχοι (Α. Σκαρλάττι).
Γέννηση Συμφωνίας (Ομοφωνικό στυλ).
Καθιέρωση των μορφών του προηγούμενου αιώνα και τελειοποίηση αυτών και των οργάνων. (Πιάνο φόρτε: Κριστοφόρι – Φλωρεντία 1709)
Οι καινοτομίες του Χάϋντν στη Συμφωνία (Θεματική ανάπτυξη – Δημιουργός κουαρτέτου εγχόρδων).